هر کارمندی دوست دارد که توسط رییس خود مورد احترام واقع شود، اما تقریباً بیش از نیمی از کارکنان، چنین تجربه‌ای ندارند. اگر شما یکی از آن کارکنان بدشانس باشید، چه می‌کنید؟ سه راه به شما پیشنهاد می‌کنیم:

١) انرژی خود را مدیریت کنید. خواب خوب، ورزش، تغذیه خوب و مدیریت استرس می‌تواند منجر به دفع اثرات منفی‌ای باشد که از رابطه منفی رییس با شما ناشی می‌شود.

٢) در جستجوی روابط مثبت باشید. روابط منفی و یا تهی از احترام، اثر بسیار بدی بر احساس رشد و توسعه شما دارد که اثر آن می‌تواند چهار تا هفت برابر بیشتر از روابط مثبت بر این احساس باشد. برای رها شدن از این شرایط بدی که منجر به تهی کردن انرژی رشد و توسعه شما می‌شود، اطراف خود را با گروه کوچکی از افراد پر انرژی، پر کنید. این گروه کوچک را از افراد مهم زندگی‌تان که دلیل شادی و خنده شما هستند و روح شما را به پرواز در می‌آورند، شکل دهید.

٣) خودتان را خارج از محل‌ کار، رشد دهید. اگر در زندگیِ بیرون از کار و محیط کاری احساس شادیِ بیشتری دارید، به خارج از محیط کارتان بروید و به این فکر نکنید که رییس‌تان چه می‌گوید. دلیل این توصیه آن است که لذت‌بردن از خود خارج از محیط کار، انرژی عاطفی و هیجانیِ ذخیره شما را افزایش می‌دهد و احساس رشد و یادگیری به شما می‌دهد. پس، درباره چیزی که خارج از محیط کار شما را خوشحال می‌کند، فکر کنید و شروع به انجام دادنش کنید.

سه راه بالا، می‌تواند شما را در مدیریت رابطه منفی با رییس خودتان کمک کند. اگر چنین تجربه‌ای در محیط کاری دارید، بد نیست این راه‌ها را امتحان کنید.

افراد و سازمان هایی که نگرش های خود خواهانه ای نسبت به خود و دیگران دارند شانسی برای رشد و توسعه ندارند.آن ها بدون این که به فکر دیگران باشند،مسئولیت ها را به گردن آن ها می اندازند.آز و طمع همیشه فزونی خواه هستند.نیازهارا می توان ارضا کرد ولی طمع هرگز ارضا نمی شود.آن،سرطان روح انسان است.طمع موجب سست شدن روابط می شود.اما چگونه می توانیم از وجود طمع در خود آگاه شویم؟یقینا با پرسیدن این سه سوال از خود:

آیا من استطاعت آن را دارم؟

آیا واقعا به آن نیاز دارم؟

اگر آن را داشته باشم،خیالم آسوده خواهد بود؟

طمع از عزت نفس ضعیف نشات می گیرد و خود را به صورت غرور بی جا،مردم فریبی و چشم و هم چشمی جلوه گر می سازد.راه خلاصی از طمع این است که یاد بگیریم به راه و رسم خود زندگی کنیم وراضی باشیم.قانع بودن به معنای نداشتن همت و بلند پروازی نیست.

آیا ما با نگرش هایمان متولد می شویم و یا آن ها در طول رشد ما به وجود می آیند؟چه عواملی نگرش های ما را شکل می دهند؟

اگر ما یک نگرش منفی نسبت به زندگی داریم به علت محیطمان است.آیا شما می توانید نگرش خودتان را تغییر دهید؟بیشتر نگرش های ما در طول سال های اولیه ی زندگی مان شکل می گیرند و می توانند تغییر کنند.

عوامل سه گانه عمده ای وجود دارند که نگرش ما را تعیین می کنند.آن ها عبارتند از:

1-محیط

2-تجربه

3-تعلیم وتربیت